Giresun Giresunsporludur

[GiresunsporLovers]

Küçükken babam sorardı;

” Hangi takımlısın? ”

Babam Fenerbahçeli olduğu ve babamı sevdiğim için tereddütsüz Fenerbahçe derdim.

Fakat öte yanda, benim büyümem de ve gelişimim de katkı, yarar sağlamış teyzem vardı. Bana sorardı;

” Hangi takımlısın? ”

Babama şöyle derinden bir bakardım. Sonra teyzemin mahcup olmaması için teyzeme dönüp: ” Galatasaraylıyım ama Fenerbahçe’yi de çok seviyorum. ” derdim.

Giresunspor’dan habersizdim, hatta öyle bir şey var mı yok mu haberim bile yoktu. On bir yaşına ayak basınca, ” Seni maça götüreceğim. ” diyen bir ağabeyimin peşine takıldım. O zamanlar bu üç büyükler denen takımlardan başka takım var mı, haberim bile yoktu. Bu üç büyüklerin hep kendi aralarında maç yaptıklarını sanıyordum.

Maça girdik. Fakat tezahüratlar kulağıma değişik gelmeye başlamıştı. Her tribünden değişik tezahüratlar duyuyordum ve açıkçası o yıllarda kulağıma en çok dolgu yapan tezahüratlardandı. Sloganlar akıcı ve hoştu. Ağabey’im, ( akrabam ) kaybolurum diye elimi sıkıca tuttuğu için elini büyük bir şevkle bir sağa, bir sola salladım. Bana baktı ve ona;

” Bu kimin maçı? ” diye bir sual yönelttim.

Tebessüm etti, ” dalga mı geçiyorsun? ” dedi ve devam etti;

” Tabii ki Giresun’un, bizim canımızın, kanımızın. ” dedi.

Bunu duyunca büyük bir şevkle aklımda kalan sloganlardan bende söyledim. Taraftara eşlik edip, koltuklarda zıplamaya başladım. Herkesin omuz omuza tutunarak dile getirdiği o ” Lay lay lay! ” bestesi var ya? Heh! Ben onu söylemek için yanımdakilerin boyuna yetişemiyordum ve bu yüzden yanımda onu söyleyenlerin bir üst koltuğuna çıkıp omuzlarından tuttum. Ben daha on bir yaşındaydım ve o gün ses tellerim kısılana kadar bağırmıştım. Hatta ailem sesimin kısıldığı fark edince, ” Sen bira mı içtin bakim? ” demesi de yanımda ki ağabeylerimi güldürmedi değil… Her şey çok iyiydi. Fakat tek bir sorun vardı;

Ben hala Fenerbahçe’liydim lakin içimde Giresunspor’a ait bambaşka bir yer açmıştım.

Günlerden bir gün Giresunspor’un Bursa’da maçı olduğunu duydum. Eniştelerime ve aileme ısrarım üzerine, Samsunlu eniştelerim ile birlikte Bursa’da ki o maça gittim. İnanılmaz bir atmosfer, inanılmaz bir görüntü hakimdi Bursa’ya. Yeşil Beyaz olmamızdan dolayı herkes bizi Bursasporlu sanıp alkışlıyordu fakat ben arabanın camından kafamı çıkartıp, ” Giresunspor! ” diyerek bağırıyordum. Fakat tek bir sorun vardı;

Ben hala Fenerbahçe’liydim lakin içimde ki Giresunspor’a daha büyük bir yer açmıştım.

Zamanla içimde ki Giresun ve Giresunspor aşkı büyüdü. Gün geldi deplasman yollarını tuttum, gün geldi ses tellerimin artık tamamen kopma seviyesinden acillik hasta oldum, gün geldi deplasman’da kafama taşlar, sopalar yedim, gün geldi beş kuruş param yokken, deplasmana gidebilmek için arkadaşlarımdan yalvar yakar para dilendim, gün geldi yenilgiyi kaldıramayıp bayıldım, gün geldi Bank Asya’dan düştüğümüz sene ağladım…

İçimde ki Giresunspor ve Giresun’un büyümesi, olgunlaşması hem bana, hem de babama İstanbul takımlarını tutmama gereğini hissettirdi. Zira İstanbul takımlarının bize kazandırdığı bir şey yoktu. Bize gönül veren, gururla söyleyebileceğimiz tek bir şey vardı;

” Memleketimiz! “

Kanaatimce bayağı bir büyüdüm. Şuan annem, babam ve ben sadece Giresunsporlu ve Yeşil Giresun Belediyesporluyuz. Sabahları günaydın yerine Giresun demeyi ihmal etmiyor hatta kendimize atkı tasarlatacakken ” Şu yazı stili benim! ” diyerekten kavgalar ediyoruz. Açıkçası şampiyonluk görmesek de, memleketimizi müdafaa ettiğimiz için mutluyuz.

” Olur mu canım? Herkesin tuttuğu bir büyük takım vardır! ” diyenlere ithafen tekrar söylüyorum;

Biz;

” GİRESUNSPOR’LUYUZ… “



www.facebook.com/GiresunsporLovers sayfa adminlerimizden Umut Kuş'un fazlahaber.com'daki köşe yazısından alıntıdır.